Vissen vangen en brandend zand

Nog even over gisteren. Iemand van het personeel, gewapend met een enorme zaklamp komt ons halen. Nog geen drie stappen van ons huis begint hij te roepen en met de lamp te schijnen. We verstaan er geen woord van. Maar dan zien we wat hij bedoelt. Er staat een enorm groot hert voor onze deur tussen de boompjes. Een Sambadeer. Het lijkt op een rendier maar dan zonder gewei. Het beest kijkt vriendelijk naar ons en doet zelfs een stapje. De bewaker geeft hem vervolgens een paar blaadjes van de boom, die het hert van hem aanpakt. Erg gevaarlijk hier :-) dat blijkt maar weer.....

Vanmorgen zijn we om half zes vertrokken om te gaan vissen met lokale vissers. Voordat we er zijn stappen we eerst nog over in een tuktuk. Onze gids heeft wel Lankeese afmetingen, dus drie achterin is ditmaal geen probleem. We tuffen naar een nabijgelegen zoetwatermeer en stappen aan boord van een heeeele smalle kano. Gelukkig is er een extra drijver in de vorm van een boomstam. Met z'n vieren passen we er net op. Op de kade staan een aantal locals die zich goed vermaken over ons. Ze lachen en praten. Onverstaanbaar maar de lichaamstaal zegt genoeg. De tuktuk chauffeur maakt zelfs foto's van ons. Zeker voor zijn website. Hahahaha. Wij vragen ons af hoe wij nu nog moeten gaan vissen....
We peddelen richting een soort gelijk bootje dat netten aan het binnenhalen is. De gevangen vis wordt uit het net gepeuterd en onder in de kano gegooid. Vijf netten zijn al klaar en hij doet er nog twee in ons bijzijn. Hij vangt tilapia en nog een soort stekelbaarzen. De tilapia's brengen het meeste geld op. Er wordt ons verteld dat er tachtig vissers op zo'n manier vissen. Tweemaal per dag, zeven dagen van de week. Zonder pauze en dan in zo'n betrekkelijk klein meer dat voor een groot deel droog is gevallen vanwege de droogte die al zeven maanden duurt. Al onze vragen worden vriendelijk beantwoord. Onze vermoedens dat het meer op zo'n manier snel leeg zal zijn worden bevestigd. Als er bijna geen vissen meer zijn kunnen ze van de overheid kleine visjes kopen en uitzetten. Ons verhaal over visquota en paaitijd worden geduldig aangehoord, maar zullen nooit uitgevoerd worden. Geen vis, geen inkomsten voor het hele gezin (keer 80....)
We krijgen een aantal vissen en gaan bij een grasland aan land. De buffels kijken nieuwsgierig naar ons. Opeens zijn er nog twee jongens en de tuktuk chauffeur. De bootman begint de vissen schoon te maken. Vinnen eraf, kop deels eraf zodat de ingewanden eruit kunnen, staart eraf en de vis in drie stukken. Dan alles wassen in een kom met water. Ik mag, onder toeziend oog helpen. Ze zeggen steeds oké maar stiekum doen ze hier en daar een stuk opnieuw waar ik niet genoeg resten uit getrokken heb. Alles wordt nog een keer gespoeld met schoon water uit een jerrycan. De andere jongens maken ondertussen een vuurtje onder een boom. Echte padvinders want binnen no time hebben ze van een paar betonnen palen, droge takjes en een paar lucifers met een krantenprop een behoorlijk vuur gemaakt. Ondertussen heeft de bootman zich ontpopt tot een ware chef. Uit de tuktuk verschijnt een bakje met uit, knoflook, tomaat en chiliblaadjes. Dit wordt bij de vis gedaan met schoon water, currykruiden en chilipoeder. En het zijn geen theelepeltjes zal ik maar zeggen wat ze erbij doen. De pan gaat op het vuur met een ijzeren plaat en een steen erop tegen het wegwaaien. Kleed wordt uitgespreid en wij worden uitgenodigd plaats te nemen, nadat we met zeep! onze handen hebben gewassen met schoon water uit de jerrycan. Dan is de vis klaar. Borden verschijnen, een schaal met gekookte maniok ( soort aardappel maar dan steviger) en een schaaltje met sambol. Dit lijkt op sambal maar is gemaakt van ver geraspte kokos, peper en ....kruiden. We scheppen van alles wat op ons bord en laten het ons smaken. Eten gebeurt traditioneel met de rechter hand. Het is heeeeerlijk. Verser kun je vis niet hebben. De lekkerste curry tot nu toe.
Na het eten gaan we weer per tuktuk naar onze auto en op weg naar onze volgende bestemming, de tempel van Kataragama.
Dit is het belangrijkste bedevaartsoord van Sri Lanka. Boeddhisten, Hindoes en Moslims komen hier gezamenlijk naar toe om hun goden te vereren. Hoe mooi kan het zijn? De eredienst is net begonnen, dus wachten we even. Onze gids is fanatiek moslim en gespaard gebleven bij de tsunamie. Sinds die tijd vereerd hij jaarlijk op 25 december Boeddha. Ook nu heeft hij een fruitmand gekocht om een god van de Hindoes te danken. Deze god houdt van de geur van vers fruit. Voor de ingang van het complex staan lange tafels waar het offerfruit "geslacht" wordt. Daarnaast is het loket waar je je schoenen in bewaring kunt geven. Op blote voeten, met fruitmand gaan we verder. Er ligt zacht zand, dus dat is niet zo'n probleem. Binnen de muren is een put waar mensen eerst bidden met een soort kaarsje op een kokosnoot en deze dan kapot gooien in de put bij wijze van offer.
Even verder zien we een boom met versieringen en offers eronder. Dit is één van de stekken van de boom waarin boeddha verschenen is. Aflaten kennen ze hier ook, net als een enorme wand met kaarsjes. In dit geval potjes met kokosvet. In het heilige der heilige wordt achter zeven gordijnen een doos bewaard met daarin een manuscript met de voorschriften hoe te leven. Het is zo heilig dat zelfs de hoogste priester niet voorbij het derde gordijn mag. Niemand heeft het heilige ooit aanschouwd....
Dan zijn we bijna rond. We mogen nog een hapje proeven van speciale zoete kokosrijst, die uitgedeeld wordt aan de gelovigen. Dan gaat het verder over het zand dat inmiddels bloedheet is geworden. De zon staat er met 36 gr op te branden. We rennen terug naar onze schoenen. Ik heb diep respect voor de mensen hier die gewoon over het zand doorlopen. Mijn voetzolen branden nu nog. Met de schoenen in de hand moeten we toch het zand van het tempelcomplex oversteken. Gelukkig heeft iemand bedacht een paar sproeiers aan te zetten en het zand nat te maken. Ik loop er gewoon doorheen. Wordt wel wat nat, maar dat is juist lekker en heerlijk nat zand aan mijn voeten. De kinderen rennen er ook lachend doorheen.
Aan de achterkant, buiten het terrein mogen de schoenen weer aan. Voor de beeldvorming, het complex staat vol met allerlei tempeltjes van allerlei goden. Hier staat een heuse olifant. Ook een heilig dier. Als je iets te boven wilt komen, helpt het als je drie keer onder de olifant doorkruipt. Onder zijn buik door en onder zijn slurf door. Daarna met je hoofd nog even tegen de schouder van de olifant aandrukken. Baat het niet, schaden zal het ook niet. Ik doe het ook.
We lopen een hele lange weg af naar de tempel van boeddha. Eric en ik hebben de moed niet meer om weer onze voeten te branden aan het hete zand. We weten nu hoe dat voelt. We keren om en gaan terug. Onze gids heeft inmiddels het fruit laten zegenen. De priesters gaan dan voor je bidden en doen een soort klei bij het fruit en een veeg op je hoofd. Dat fruit deelt hij nu uit aan de bedelaars die aan de kant van de weg zitten.
Terug in het hotel regent het als we ons omgekleed hebben om te gaan zwemmen. We lezen onze boeken op de veranda. Later klaart het op en gaan we alsnog naar het zwembad. De ober die ons een drankje serveert straalt helemaal als hij vertelt dat het geregend heeft. Voor het eerst in vier maanden. Hij is oprecht blij. De regen is inderdaad hard nodig hier.