World's End

Om half zeven worden we opgehaald door een jeep. Onze eigen gids gaat ook mee. Van de kok krijgen we een lunchpakket mee. We bonken het weggetje af en nemen nog meer smalle wegen, die ons steeds hoger brengen. De bossen maken plaats voor kale toppen en dan zijn we er. Het is super mistig! Geen probleem volgens de bestuurder dat is elke dag zo. Bij World's End is het wel zonnig zo verzekert hij ons. We zijn benieuwd. We eten de sandwich en het fruit uit de lunchbox en dan gaan we op pad.
Een redelijk breed pad slingert over het plateau dat begroeid is met grassen, varens en een enkele boom. We wandelen op Horton Plains op 2000m hoogte. Vroeger waren hier luipaarden, langharige apen en olifanten te vinden. Nu horen we vogels en af en toe zien we er één. Het weer is inderdaad opgeknapt en het uitzicht vanaf World's End is geweldig. We staan boven aan een 700m hoge klif. Het is niet helemaal helder dus de Indische oceaan zien we niet. Zonder dat is het ook spectaculair.
We vervolgen onze wandeling naar Bakers Falls. Een even verderop gelegen waterval. Bijzonder om in deze droge vlakte opeens zoveel water te zien. We kruipen onder het hek door om dichter bij de waterval te kunnen komen. We glibberen een heel stijl paadje naar beneden en dan zijn we aan de voet van de waterval.
We klauteren terug naar boven en wandelen de route verder tot we weer bij de jeep zijn. Tegen 12u zijn we weer in het hotel.
Het is heerlijk weer en spreken met onze eigen gids af dat we 's middags nog even naar Nuraliya gaan. In korte broek en t-shirt vertrekken we. Na een half uur rijden zijn we er en het weer heeft zich bedacht. Donkere wolken en mist hebben zich samen gepakt boven het stadje. Het begint te regenen en het is nog maar 17 gr opeens. Brrrr. Goede reden om op de overdekte markt een trui te kopen. We vergapen ons aan alle bekende maar vooral onbekende groenten, stapels kruiden en specerijen. Een walhalla voor wie van koken houdt.
We bezoeken ook een fruitmarkt die even verderop ligt. De bananen en ananassen herken ik. Hetzelfde voor de peren en een paar druiven. Maar er ligt meer dat ik niet ken. De gids weet ook niet altijd het Engelse woord (als dat er voor bestaat). De gids kan ons nu wel het broodfruit laten zien. Zo groot als een tennisbal en beige van kleur. Het sap wordt gedronken en het wordt ook in curry's gebruikt. Beide al geproefd. Nu weet ik hoe het eruit zien. Een ander groene vrucht wordt aan gesneden voor ons. Wit aan de binnenkant met grote, zwarte pitten. Smaakt heerlijk zoet. De naam niet onthouden en er is geen Engelse vertaling. Iets met cherry mompelt de gids....
Midden in het stadje staat nog het koloniale postkantoor. Eric vindt dat het net lijkt of de buitenmuren met behang met bakstenen motief zijn beplakt. Get the picture? Het is gebouwd tijdens de Engelse overheersing. Aan de muur hangt nog een portret van queen Elisabeth in haar jonge jaren.
We gaan terug naar het estate. Lekker nog even lezen en relaxen. We zitten helemaal alleen heerlijk in de kamer met een glas wijn. We voelen ons helemaal thuis hier. Morgen gaan we weer verder met Yala als bestemming. Proost!